"Galicia Terra de Meigas"
No xardín unha noite sentada ó refrexo do branco luar, unha nena choraba sin trégolasos desdés dun ingrato galán. I a coitada entre queixas decía:“Xa no mundo non teño ninguén, vou morrer e non ven os meus ollos os olliños do meu doce ben.”Os seus ecos de malencolía camiñaban nas alas do vento, i o lamento repetía: “Vou morrer e non vén o meu ben”.Lonxe dela de pé sobre a popa dun aleve negreiro vapor,emigrado, camiño de Américavai probe, infelís amador.I ó mirar as xentís anduriñas cara á terra que deixa cruzar: “¡Quen pudera dar volta, pensaba, quen pudera convosco voar!...”Mai as aves i o buque fuxían sin ouír seus amargos lamentos; sólo os ventos repetían: “¡Quen pudera convosco voar!”Noites craras, de aromas e lúa, desde entón ¡que tristeza en vós hai prós que viron chorar unha nena,prós que viron un barco marchar!...Dun amor celestial, verdadeiro,Quedou sólo, de bágoas a proba, unha cova nun outeiro i on cadavre no fondo do mar.Curros Enríquez
No xardín unha noite sentada
ResponderEliminaró refrexo do branco luar,
unha nena choraba sin trégolas
os desdés dun ingrato galán.
I a coitada entre queixas decía:
“Xa no mundo non teño ninguén,
vou morrer e non ven os meus ollos
os olliños do meu doce ben.”
Os seus ecos de malencolía
camiñaban nas alas do vento,
i o lamento
repetía:
“Vou morrer e non vén o meu ben”.
Lonxe dela de pé sobre a popa
dun aleve negreiro vapor,
emigrado, camiño de América
vai probe, infelís amador.
I ó mirar as xentís anduriñas
cara á terra que deixa cruzar:
“¡Quen pudera dar volta, pensaba,
quen pudera convosco voar!...”
Mai as aves i o buque fuxían
sin ouír seus amargos lamentos;
sólo os ventos
repetían:
“¡Quen pudera convosco voar!”
Noites craras, de aromas e lúa,
desde entón ¡que tristeza en vós hai
prós que viron chorar unha nena,
prós que viron un barco marchar!...
Dun amor celestial, verdadeiro,
Quedou sólo, de bágoas a proba,
unha cova
nun outeiro
i on cadavre no fondo do mar.
Curros Enríquez